Παρατηρώντας το χιόνι να στολίζει το Παρίσι

Εικόνες από χιόνια γέμισαν τις αρχικές σελίδες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μισό μήνα μετά από τα χαρούμενα χριστουγεννιάτικα δέντρα, σειρά πήραν τα χιονισμένα δέντρα

που φόρεσαν τα καλά τους στις πόλεις και τα δάση.

Αυτό το χιόνι το περίμενα καιρό και το έζησα πολύ διαφορετικά από κάθε άλλη χρονιά. Η πιο ωραία ανάμνηση χειμωνιάτικης ημέρας, είναι φυσικά όταν ήμουν μικρή κι η μητέρα μου άνοιγε τις κουρτίνες του δωματίου για να ξυπνήσουμε, να δούμε την Καβάλα χιονισμένη και ν’ ακούσουμε όλο χαρά πως δε θα πάμε σχολείο σήμερα καθώς είναι κλειστά, λόγω καιρού.

Η σημερινή μέρα ήταν διαφορετική. Το πρωί, ανοίγοντας τις κουρτίνες δεν βρήκα ένα λευκό τοπίο μπροστά μου, αλλά κάτι πολύ λεπτές νιφάδες χιονιού μόλις που είχαν αρχίσει να πέφτουν. Σκέφτηκα πως ποτέ δεν είχα παρατηρήσει τα στάδια που ακολουθεί ένα τοπίο μέχρι να στρωθεί το χιόνι πάνω του. Με λίγο ζεστό καφέ και τη φωτογραφική μου μηχανή, αποφάσισα ν’αφιερώσω τη σημερινή ημέρα στην παρατήρηση του χιονιού.

Φωτογράφιζα τον κήπο του σπιτιού μου κάθε φορά που το χιόνι έδειχνε να τον αλλάζει. Πρώτα ήταν ένα μικρό λευκό χάδι πάνω στα φύλλα. Καθώς το χιόνι δυνάμωνε, το άγγιγμά του άρχισε να διαγράφεται πιο καθαρά πάνω τους, αλλά και να εμφανίζεται σε νέα μέρη. Έπειτα άρχισε να φαίνεται επάνω στα δέντρα. Σταδιακά τα φύλλα άρχισαν να βαραίνουν, καθώς η λευκή επικάλυψή τους γινόταν όλο και πιο παχιά.

 

Κάπου στην πέμπτη φορά που βγήκα για να φωτογραφίσω, ένιωσα το πρώτο κρακ που κάνουν τα παπούτσια όταν πατούν στο χιόνι.

Είχε αρχίσει να το στρώνει και στη γη πλέον.

 

Απόλαυσα πολύ αυτήν τη διαδικασία αργής παρατήρησης του χιονιού, η οποία σίγουρα είναι επηρεασμένη από την τεχνική της Slow ART Appreciation, στην οποία έχω αφιερωθεί τον τελευταίο καιρό.

Το Παρίσι όμως δε μ’ άφηνε να ησυχάσω πίσω από το παράθυρο, τη ζέστη, τη χαλάρωση. Με καλούσε να το δω να φοράει τα ωραία του και να το φωτογραφίσω. Ξαφνικά ήρθε χιονόνερο και μ’ έκανε ν’ αποφασίσω γρήγορα πως θέλω να ενδώσω στο κάλεσμα της πόλης του φωτός, πριν χαθεί το χιόνι της.

Μέχρι να βγω στους δρόμους χιόνιζε και πάλι. “Έριχνε πατσαβούρες” που λένε. Από ένα συγκεκριμένο σημείο της γειτονιάς μας συνήθως μπορείς να δεις τον Πύργο του Άιφελ, σήμερα όμως είχε κρυφτεί πίσω από την λευκή ατμόσφαιρα. Αποφάσισα λοιπόν, να πάω στο Τροκαντερό.

Αν κάπου είναι σίγουρο πως θα δεις τον Άιφελ

αυτό είναι στο Τροκαντερό, με τα άλλοτε ανοιχτά του καφέ.

Όπως αντιλαμβάνεσαι το Παρίσι δεν κάλεσε μονάχα εμένα σήμερα.

Το Τροκαντερό μετά από πολλούς μήνες μοναξιάς, λόγω των συνθηκών και της έλλειψης τουριστών, γέμισε και πάλι ζωή, χαμόγελα, στιγμές. Οι μικροπωλητές που πουλούσαν αδιάκοπα μινιατούρες του Πύργου, βρέθηκαν και πάλι στο δρόμο. Συνειδητοποιώ πως ακόμη κι αυτοί μου είχαν λείψει.

Χάρηκα τόσο πολύ που βρέθηκα ανάμεσα σε τόση ζωντάνια. Σε πολύ κόσμο! Σε πολλά χαμογέλα.

Μερικοί έβγαζαν φωτογραφίες ή μοιράζονταν τις στιγμές τους σε βίντεοκλήσεις.

Άλλοι έπαιζαν χιονοπόλεμο.

Φυσικά οι χιονάνθρωποι δεν άργησαν να εμφανιστούν.

Ο καθένας απολάμβανε, την ‘άσπρη μέρα’ που τόσο περιμέναμε, με τον δικό του τρόπο.

Σήμερα για πρώτη φορά μετά από πολλούς μήνες, ένιωσα και πάλι όμορφα ανάμεσα σε πολυκοσμία. Καμία από τις σκέψεις που έχουν ριζωθεί ακόμη και στα βραδινά μας όνειρα δεν ήρθε να ενοχλήσει την εμπειρία μου.

Το Παρίσι πράγματι σήμερα έβαλε τα καλά του, όχι όμως γιατί χιόνισε. Αλλά επειδή οι δικοί του άνθρωποι, όλοι εμείς, βγήκαμε και πάλι χαμογελαστοί στους δρόμους του.