Στην Κίνα, μετά το σοκ του κορονοϊού που μας άφησε εγκλωβισμένους εντός συνόρων, η επαρχία Γιουννάν είχε αυτή την εποχή την τιμητική της.
Πέντε ημέρες λοιπόν πριν την ημέρα των Χριστουγέννων, κρατώ στα χέρια μου κάρτα επιβίβασης με προορισμό το Ντάλι, μια μικρή (για τα δεδομένα της χώρας) παραδοσιακή πόλη, νοτιοδυτικά της Κίνας.
Η πρώτη μέρα του οκταήμερου ταξιδιού ξεκινά νωρίς το πρωί με ποδηλασία στη λίμνη Er’Hai.
Σειρά έχει η παλιά πόλη του Ντάλι,
με την παραδοσιακή κινέζικη αρχιτεκτονική της
και τα στενά δρομάκια με τα τουριστικά μαγαζιά
που μας γοητεύουν αμέσως.
Η βόλτα όμως μας κουράζει, και πεινασμένοι μπαίνουμε στο πρώτο εστιατόριο που βρίσκουμε. Ο ιδιοκτήτης του έρχεται και μας καλωσορίζει στο μαγαζί του που είναι κυριολεκτικά μια τρύπα στον τοίχο. Το μενού αποτελείται αποκλειστικά από πιάτα με νούντλς που ο ίδιος πλάθει εκείνη την ώρα και μαγειρεύει με αρκετά παραπανίσιο για τα δικά μου γούστα τσίλι. Το γεύμα συνοδεύεται με παγωμένη τοπική μπύρα «Ντάλι»
Την επόμενη μέρα, έχουμε μπροστά μας πεντάωρο ταξίδι. Το υψόμετρο ανεβαίνει στα 3.300 μέτρα μόλις φτάνουμε στον προορισμό μας, μια πόλη καλά κρυμμένη ανάμεσα στις Θιβετιανές βουνοκορφές.
Η ΣανγκρίΛα είναι μια πόλη κυριολεκτικά βγαλμένη από το μυθιστόρημα του James Hilton «Χαμένοι Ορίζοντες». Στην γλώσσα του Θιβέτ σημαίνει «ήλιος και φεγγάρι στην καρδιά».
Πλέον όμως δεν είναι ο ουτοπικός παράδεισος που περιέγραψε ο Hilton. Είναι μια πόλη με σάρκα και οστά,
ένας τόπος ιερός, γεμάτος βουδιστικά μοναστήρια του τάγματος του κίτρινου καπέλου.
Η θιβετιανή κουλτούρα τριγύρω μου είναι πλούσια. Από τις παραδοσιακές ενδυμασίες
και την αρχιτεκτονική των μοναστηριών,
μέχρι το φαγητό στο οποίο το κύριο συστατικό είναι το γιάκ, ένα γλυκύτατο ζωντανό παρεμφερές της αγελάδας. Έτσι λοιπόν, για δείπνο προτείνεται παραδοσιακό hot pot. Ένα τσουκάλι με ζωμό που βράζει στην μέση του τραπεζιού και διάφορα είδη κρέατος -κυρίως γιάκ- που μπορείς να βράσεις ή να ψήσεις τριγύρω.
Το κυρίως ρόφημα που προσφέρεται είναι το τσάι με βούτυρο από γιάκ και για επιδόρπιο το μενού περιλαμβάνει γλυκό τυρί ή γιαούρτι από γιάκ. (η χορτοφάγος συντάκτρια του άρθρου αρκέστηκε στην καλή παρέα).
Με θερμοκρασία 5 βαθμών Κελσίου υπό το 0, βγαίνουμε την επόμενη μέρα να εξερευνήσουμε τα μοναστήρια
και μια λίμνη κοντά στην περιοχή.
Η ημέρα έρχεται στο τέλος της με επίσκεψη σε παραδοσιακό σπίτι όπου μας γίνεται επίδειξη παραδοσιακής βουδιστικής ζωγραφικής.
Δυστυχώς, το μεγάλο υψόμετρο της περιοχής και η δυσκολία στην αναπνοή και οι ζαλάδες που προκαλεί, δεν μου επέτρεψαν να ακολουθήσω τους συνταξιδιώτες μου στο πρόγραμμα της επόμενης μέρας. Παρόλα αυτά, η παραμονή Χριστουγέννων το ίδιο βράδυ γιορτάστηκε δεόντως με πλούσιο μπουφέ δυτικο-θιβετιανού στυλ.
Την επόμενη μέρα ξεκινάμε νωρίς για τα βουνά. Η διαδρομή με το τελεφερίκ είναι περίπου 20 λεπτά και το μεγάλο υψόμετρο σε συνδυασμό με τον δυνατό αέρα κυριολεκτικά μας κόβουν την ανάσα.
Ο προορισμός μας ομολογώ ότι δεν με αποζημιώνει όπως περίμενα. Μια κοιλάδα πάνω στα βουνά μέσα στο χειμώνα δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο.
Οι ντόπιοι όμως μου προσφέρουν μια βραστή πατάτα μέσα σε μια καλύβα και η γενναιοδωρία τους με συγκινεί.
Η ώρα να αφήσουμε το Θιβέτ πίσω μας έχει φτάσει και μπροστά μας έχουμε 4 ώρες δρόμου. Είμαι αρκετά ενθουσιασμένη καθώς ο επόμενος και τελευταίος προορισμός μας είναι το αποκορύφωμα του ταξιδιού.
Η πόλη Λιτζιάνγκ είναι ένας μεγάλος πυλώνας του κινεζικού τουρισμού. Η περιήγηση της επόμενης μέρας ξεκινά με πεζοπορία από το ξενοδοχείο μας έως την δεύτερη παλιά πόλη (3 παλιές πόλεις στο σύνολο).
Ακόμα μια ευκαιρία να χαθούμε στα στενά δρομάκια με τα παραδοσιακά ξύλινα σπίτια. 
Πλανόδιοι πωλητές πωλούν σε κάθε γωνιά ξηρούς καρπούς, διαφόρων ειδών τσάι ακόμα και παράξενα μανιτάρια.
Σύντομα, συναντούμε μια μικρή ορχήστρα από ηλικιωμένους μουσικούς που μας προσκαλούν να δοκιμάσουμε τα μουσικά τους όργανα, δείχνοντάς μας παράλληλα μια ταμπέλα που γράφει πως μπορούμε να κάνουμε ηλεκτρονικά την οικονομική συνεισφορά μας.
Μετά από μια σύντομη βόλτα στην παλιά πόλη, σειρά έχει το «Πέτρινο Χωριό» και η επίσκεψη στο σπίτι του Joseph Rock, ενός Αυστριακού βοτανολόγου που έζησε στην περιοχή στις αρχές του 20ου αιώνα και μελέτησε την ντόπια κουλτούρα των Νάξι (τοπική φυλή).
Η ημέρα κλείνει με βραδινό περίπατο στην τρίτη και μεγαλύτερη παλιά πόλη της Λιτζιάνγκ.
Οι οχτώ ημέρες του ταξιδιού έχουν περάσει και έχει ήδη έρθει η τελευταία. Πριν την αναχώρηση με την βραδινή πτήση πίσω στην Σαγκάη, το πρόγραμμα περιλαμβάνει περιήγηση στην «Κοιλάδα Του Μπλε Φεγγαριού». Φτάνοντας εκεί καταλαβαίνει κανείς από που προέρχεται το όνομα αυτό. Ένα σύμπλεγμα λιμνών, με χρώμα τόσο γαλάζιο, σαν παραλία εξωτικού νησιού.
Μόνο που στο βάθος δεν υπάρχουν φοινικόδεντρα αλλά χιονισμένα βουνά.
Λίγο πριν την αναχώρηση για το αεροδρόμιο, το τελευταίο που μας απομένει είναι μια παράσταση σχετική με την κουλτούρα της περιοχής. Σκηνοθετημένη από τον σκηνοθέτη της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνο του 2008, μας άφησε όλους καθηλωμένους με τα έντονα συναισθήματα που προκάλεσε.
Ήταν το καλύτερο κλείσιμο αυτών των διακοπών! Απολαύστε τη!
You must be logged in to post a comment.