Great Ocean Road: Οδηγώντας μέσα στην άγρια φύση της Αυστραλίας

Αχ…καλοκαιράκι! Από το νότιο ημισφαίριο έφυγε, αλλά στην Ελλάδα έρχεται, οπότε θα μείνω και εγώ για λίγο ακόμα στο κλίμα και θα σας ταξιδέψω σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη της Αυστραλίας, ίσως και του κόσμου ολόκληρου. Μικρή όταν ήμουν, ξεφύλλιζα τα National Geographic με περίσσια αφοσίωση και φανταζόμουν τον εαυτό μου με βαλίτσες και… τηλεσκόπιο να ταξιδεύω παντού στον κόσμο. Και αφού μετακόμισα στην Αυστραλία, δεν θα παρέλειπα να περπατήσω ένα από τα πιο εντυπωσιακά δημιουργήματα της φύσης, το Εθνικό Πάρκο Πορτ Κάμπελ στη Βικτόρια. Καιρού επιτρέποντος λοιπόν, επιστράτευσα τον πιστό μου συνταξιδιώτη στη ζωή και την τρέλα, φόρτισα τη φωτογραφική μου μηχανή, πακετάρισα τα αντηλιακά και μαγιό και φύγαμε!

Βγαίνοντας από τη Μελβούρνη, αφήσαμε πίσω μας την κίνηση και τους ουρανοξύστες και φυσικά τους εξαντλητικούς ρυθμούς της πόλης.Το τοπίο γύρω μας άρχισε να αλλάζει, τα κτίρια αραίωσαν και έδωσαν τη θέση τους σε φάρμες και δασικές εκτάσεις. Αυτή η αλλαγή περιβάλλοντος μας βοήθησε να χαλαρώσουμε, αφήνοντας πίσω μας όχι μόνο την πόλη αλλά και τις έγνοιες μας!

Ο Μεγάλος Δρόμος του Ωκεανού είναι μια φιδογυριστή διαδρομή 240 χλμ. παράλληλη σε μια από τις πιο εντυπωσιακές ακτογραμμές του κόσμου.

Κατασκευάστηκε για να ενώσει κωμοπόλεις που έως και το 1932, ήταν προσβάσιμες μόνο μέσω θαλάσσης. Η αρχή του Great Ocean Road βρίσκεται μόλις 100 χιλιόμετρα από τη Μελβούρνη. Κατά μήκος της διαδρομής αυτής συναντάς μικρές γραφικές πόλεις με πανέμορφα μικρά ξενοδοχεία σκαρφαλωμένα στις πλαγιές και φυσικά καλό φαγητό.

Μη με παρεξηγήσετε. Δεν θα μιλήσω για ωραία ξενοδοχεία και εστιατόρια. Αντίθετα, θα μιλήσω για πολύωρη οδήγηση, πολύ περπάτημα, πολύ αντηλιακό και πολλά μπουκάλια νερό. Για μια εμπειρία όχι μόνο συναρπαστική αλλά και καθαρτική ταυτόχρονα.

Στην αρχή της διαδρομής κυριαρχούν τα τροπικά δάση με ομίχλη, πολύ αργή οδήγηση, αλλά ταυτόχρονα το σκηνικό ήταν τόσο ονειρικό που δεν μπορούσαμε παρά να το απολαύσουμε.

Οδηγώντας από τη μία μεριά έχεις καταπράσινα βουνά με πυκνά τροπικά δάση και από την άλλη απόκρημνα βράχια τα οποία σμιλεύουν, από αρχής του κόσμου, τα άγρια κύματα του ωκεανού.

Η διαδρομή έχει ατέλειωτα σημεία να σταματήσεις να βγάλεις φωτογραφίες (250 χιλιόμετρα είναι αυτά!) και παγκάκια για να ρεμβάσεις. Εμείς επιλέξαμε να πάμε στα κυριότερα και πιο τουριστικά σημεία και υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να ξαναγυρίσουμε για να πάμε και στις πιο μικρές και δυσπρόσιτες παραλίες και σε περισσότερα μονοπάτια πάνω στα βουνά.

Έτσι, μετά από ώρες στο δρόμο και ενώ είχε χορτάσει το μάτι μας γκρεμό και κύμα, είπαμε να κάνουμε μια τελευταία στάση πριν πάμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Διαλέξαμε μια διάσημη αλλά και εύκολα προσβάσιμη παραλία, τα Gibson Steps.

Η ονομασία αναφέρεται στη μόνη πρόσβαση που έχει κάποιος στην παραλία, μια σκάλα απότομη και στένη, γραπωμένη πάνω στον κατακόρυφο βράχο. Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς αυτό που ένιωσα όταν αντίκρυσα αυτή την παραλία… Φυσούσε πάρα πολύ και τεράστια παγωμένα κύματα έσκαγαν στην ακτή. Το μεγαλείο της φύσης κυριολεκτικά μου έκοψε την ανάσα. Αυτό που βλέπεις γύρω σου σε καθηλώνει.

Υπάρχει τόσο πολύ ενέργεια που σε ξεκουράζει και γεμίζει το μυαλό και την ψυχή σου όμορφα συναισθήματα. Αυτό ήταν το καλύτερο κλείσιμο που θα μπορούσα να έχω για τη μέρα μου, δεδομένου ότι 6 ώρες πριν ήμουν στη δουλειά.

Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε νωρίς, εξοπλιστήκαμε με αντηλιακό, νερό και όλα τα απαραίτητα και ξεκινήσαμε να εξερευνήσουμε τις καταπληκτικές παραλίες της περιοχής. Παραλίες που κρύβονται μέσα στις δαντελωτές ακτές από ασβεστόλιθο και είναι έργο εν εξελίξει καθώς μέρα με τη μέρα τις κεντάνε λίγο λίγο τα κύματα του ωκεανού.

Στα μονοπάτια για τις παραλίες συναντάς σπηλιές που έχει σκάψει η θάλασσα, αψίδες και όλους αυτούς τους μοναδικούς σχηματισμούς που γεννήθηκαν από την άγρια σύγκρουση των στοιχείων της φύσης.

Υπάρχουν ακόμα παραλίες μικρές αλλά με μεγάλη ιστορία όπως αυτός ο μικρός κολπίσκος, στον οποίο βρήκαν καταφύγιο οι 2 μοναδικοί επιζώντες ενός ναυαγίου που κόστισε τη ζωή σε 53 άτομα το 1878.

Αυτό ήταν το Loch Ard, το πιο γνωστό αλλά όχι το μοναδικό ναυάγιο της περιοχής. Ύφαλοι κρυμμένοι καλά κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και οι αντίξοες καιρικές συνθήκες που επικρατούν συχνά στην περιοχή στοίχισαν την ζωή σε δεκάδες ανθρώπους. Οι ακτές αυτές είναι γνωστές ως οι ακτές των ναυαγίων αφού πάνω από 80 πλοία κείτονται στον πυθμένα της γύρω περιοχής. Δολοφονική ομορφιά θα έλεγε κανείς…

Δεν είναι όλες οι παραλίες εύκολα προσβάσιμες όπως τα Gibson Steps. Και εδώ κολλάει αυτό που είπα και πιο πάνω. Πολύ περπάτημα. Πολύ νερό. Η παραπάνω παραλία χρειάζεται πεζοπορία σχεδόν 2 χιλιομέτρων για να φτάσεις και αν έχει ζέστη, έχει και υγρασία και μαζί έρχονται οι μύγες και τα κουνούπια… Ω, ναι. Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Ελάχιστοι τολμηροί την επισκέπτονται, αλλά σε αποζημιώνουν τα παγωμένα κύματα (αν και τα ρεύματα του ωκεανού είναι επικίνδυνα για κολύμπι) και η χαλάρωση απαραίτητη για να μαζέψεις κουράγιο για τη συνέχεια.

Επόμενη στάση το Razorback. Έτσι ονομάζεται μια τεράστια κάθετη φέτα ασβεστόλιθου μέσα στη θάλασσα, της οποίας η πλάτη είναι κοφτερή σαν ξυράφι επειδή ο άνεμος κουβαλώντας τη θαλασσινή υγρασία τη μαστιγώνει με απίστευτη ταχύτητα.

Το μαγικό με αυτό το ταξίδι είναι οτι τα τοπία που τώρα σας δείχνω μπορεί ήδη να έχουν αλλάξει. Τα ασβεστολιθικά πετρώματα των ακτών αυτών είναι μαλακά και διαβρώνονται με γρήγορους ρυθμούς από τον ωκεανό, πράγμα που σημαίνει ότι το τοπίο αλλάζει συνεχώς.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του φαινομένου είναι η περίπτωση των Δώδεκα Αποστόλων.

Οι Δώδεκα Απόστολοι είναι μια ομάδα βραχώδων σχηματισμών οι οποίοι υψώνονται έως και 60 μέτρα πάνω από την επιφάνεια του νερού. Παρόλο το όνομα, οι εναπομείναντες Απόστολοι είναι 8, μετά την τελευταία κατάρευση ενός το 2005. ‘Οπως και να’χει είναι ένα εντυπωσιακό αλλά και εύθραυστο τοπίο που μας υπενθυμίζει ότι στη ζωή “τα πάντα ρει”.

Φυσικά όλη αυτή η καταπληκτική εμπειρία δεν έρχεται χωρίς κινδύνους. Φαντάζομαι πως όλοι έχετε ακούσει πόσο επικίνδυνα ζώα έχει η Αυστραλία. Καρχαρίες, φίδια, αράχνες και η λίστα με τα “επικίνδυνα” ζώα δεν τελειώνει! Επικίνδυνα ναι, αλλά όχι και τόσο θανατηφόρα. Πρέπει συνεχώς να είσαι σε εγρήγορση όταν εξερευνείς την άγρια Αυστραλία και να έχεις συναίσθηση των πράξεών σου.

Και κάπως έτσι τέλειωσε η καταπληκτική αυτή ημέρα, και το φεγγάρι ξεπρόβαλλε δειλά στον ουρανό. Θα σας αφήσω με αυτή τη φωτογραφία και με μερικές τελευταίες γραμμές.

Η αλήθεια είναι ότι με γνώση και κατανόηση της φύσης μπορείς και να προστατέψεις τον εαυτό σου και να απολαύσεις αυτό που η φύση δημιούργησε, μαζί μ’ όλα τα άλλα πλάσματα παρέα. Και αυτό είναι το βασικότερο που θέλει να σου πει αυτό το ταξίδι. Παντού υπάρχουν πινακίδες που παραδόξως δεν σου λένε για τα γεγονότα, αλλά αντίθετα σε ενθαρύνουν να αναλογιστείς τη ζωή σου, τις πράξεις σου, να θαυμάσεις το μεγαλείο της φύσης γύρω σου και να της δείξεις το σεβασμό που της αρμόζει.

Οπότε την επόμενη φορά που θα επισκεφτείς ένα δάσος ή μια λίμνη κάνε μια παύση, κοίτα γύρω σου, κλείσε τα μάτια σου και πάρε μια βαθιά ανάσα. Αφουγκράσου τη μελωδία της δημιουργίας που σε περικλείει, τη μελωδία της ίδιας μας της ύπαρξης. Γιατί όλοι είμαστε κομμάτια σε αυτό το τεράστιο παζλ που ονομάζεται Πλανήτης Γη.