Ένα κρύο απόγευμα, φεύγοντας από τη δουλειά, ένιωσα την ανάγκη να πάω μια βόλτα. Ανέκαθεν πίστευα ότι το περπάτημα είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να χαλαρώνεις από την τρέλα της καθημερινότητας. Μπορεί να είναι η διαδρομή από τη δουλειά προς το σπίτι ή ακόμα η βόλτα που βγάζεις το σκύλο και πάτε μαζί στο πάρκο.
Εγώ, για παράδειγμα, ήθελα να πάω στην παραλία. Να δω λίγο ωκεανό,να ακούσω τα κύματα και να μυρίσω το αλάτι στον αέρα… Έτσι πήρα μια φίλη τηλέφωνο και λίγο αργότερα κατευθυνόμασταν προς ένα κοντινό προάστιο το St. Kilda, στο οποίο βρίσκεται μια από τις πιο όμορφες παραλίες της πόλης.
Έλα όμως που κάπου στρίψαμε λάθος και βρεθήκαμε να περιφερόμαστε μέσα στα στενά! Εκεί λοιπόν που χαζεύουμε τα πανέμορφα σπίτια Βικτοριανού στυλ παντού γύρω μας (οδηγώντας και πιο αργά μπας και βρούμε και το δρόμο για την παραλία) μια πινακίδα μπροστά μας λεει “Βοτανικοί Κήποι St.Kilda”. Σχεδόν ταυτόχρονα είπαμε και οι δυο μας “Πάμε εκεί!”
Αυτό το δέντρο φυτεύτηκε το 1920.
Ο κάθε βοτανικός κήπος είναι ένα ζωντανό μουσείο. Εκθέτει επιστημονικά τεκμηριωμέμενες ομάδες φυτών, όχι μόνο για επιστημονική έρευνα και διατήρηση αλλά και για αναψυχή και ευαισθητοποίηση του πολίτη. Ο συγκεκριμένος κήπος είναι μικρός αλλά πανέμορφος. Ιδρύθηκε το 1861 και διαθέτει μεταξύ άλλων ένα γυάλινο θερμοκήπιο με τροπική βλάστηση, μια υπέροχη τεχνητή λίμνη με πάπιες και ένα ιδιαίτερο έργο τέχνης.
Το τροπικό θερμοκήπιο στο βάθος και μπρόστα το άγαλμα “Rainman”
Το συγκεκριμένο συντριβάνι-άγαλμα μου αρέσει πάρα πολύ γιατί για μένα αντιπροσωπεύει τις αντιθέσεις και τα αναπάντεχα της ζωής. Αυτός ο άντρας με την ανοιχτή του ομπρέλα σκύβει λίγο μπροστά και βγάζει το χέρι του για να νιώσει τη βροχή. Παρόλα αυτά όμως η βροχή πέφτει μέσα από την ομπρέλα του, με αποτέλεσμα να βρέχεται ολόκληρος, εκτός από το χέρι του, φυσικά. Το συντριβάνι αυτό λειτουργεί με ηλιακή ενέργεια και ανακυκλώνει το νερό της λίμνης. Λειτουργεί περισσότερο το καλοκαίρι καθώς τον χειμώνα ο ήλιος δεν είναι αρκετός. Όπως και να ‘χει, είναι ένα πολύ όμορφο θέαμα έτσι όπως στέκεται πάνω στην επιφάνεια του νερού σαν να ετοιμάζεται να περπατήσει.
Λίγο παρακάτω υπάρχει ένας τεράστιος αμφιθεατρικός τριανταφυλλόκηπος, που αν και δεν ήταν ανθισμένος με έκανε να νιώσω σαν να βρίσκομαι μέσα στο μυθιστόρημα “Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων”. Παγκάκια για να καθίσεις υπάρχουν παντού, σχεδόν σε όλες τις γωνιές του κήπου, ενώ στο κέντρο του δεσπόζει ένα παραμυθένιο κυκλικό κιόσκι. Και παρόλο το τσουχτερό κρύο, κάπου ανάμεσα στις τριανταφυλλιές ήταν κρυμμένο ένα ζευγαράκι. Καθισμένοι σε μια κουβέρτα κάτω στο χώμα απολάμβαναν την τελευταία ώρα της ημέρας καθώς το φως όλο και λιγόστευε.
Τα τελευταία τριαντάφυλλα πριν τον χειμώνα.
Φανταστείτε τη δροσιά κάτω από αυτα τα δέντρα το καλοκαίρι!!
Είναι μαγικό πώς μπορείς να ξεχαστείς κοιτώντας γύρω σου σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Δεν είναι μόνο η εξωτική βλάστηση που σε περιβάλει αλλά κι οι μυρωδιές, οι ήχοι γύρω σου που σε χαλαρώνουν και σε κάνουν να νιώθεις πως είσαι ένα με την φύση.
Άλλος ένας πύργος από πέτρες κοσμεί το ρυάκι!
Η βόλτα στο πάρκο μπορεί να γίνει αναπάντεχα ενδιαφέρουσα.
Φυσικά, ο καθένας περνάει τον χρόνο του με διαφορετικό τρόπο στο πάρκο. Άλλοι χαλαρώνουν όπως και εγώ, απλά θαυμάζοντας την ομορφιά γύρω τους, κι άλλοι κάνουν εξάσκηση στα…ζογκλερικά, όπως στην παραπάνω φωτογραφία!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε αυτή την πόλη, ακόμα και τον χειμώνα, τα πάρκα σφύζουν από ζωή!
You must be logged in to post a comment.