Βρισκόμαστε στο 2018, πενήντα χρόνια μετά το δεύτερο κύμα φεμινισμού και τους αγώνες για ισότητα στον εργασιακό χώρο, κι όμως, το να αναλαμβάνει μια γυναίκα σχεδιάστρια κορυφαία θέση σε μεγάλο οίκο μόδας θεωρείται ακόμα μεγάλη είδηση.
Τι κι αν οι γυναίκες είναι οι κύριοι καταναλωτές του εμπορίου ένδυσης και σχεδόν κάθε τομέας -προϊόν, τάσεις, μάρκετινγκ- περιστρέφεται γύρω από αυτές; Έπρεπε να περιμένουμε πολλά χρόνια για να δούμε γυναίκες σχεδιάστριες σε κορυφαίες δημιουργικές θέσεις, αφού η ανδρική κυριαρχία στη βιομηχανία μόδας, όπως και σε κάθε άλλη βιομηχανία, υπήρξε για πολλά χρόνια απόλυτη.
Όμως τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε έτσι. Κάπου ανάμεσα στη χρυσή εποχή των γυναικείων οίκων της δεκαετίας του ‘30 – της εποχής της Gabrielle Chanel, της Elsa Schiaparelli, της Madeleine Vionnet, της Nina Ricci και της Jeanne Lanvin – και της αναβίωσης πολλών από αυτούς το ’80 και το ’90, οι γυναίκες σχεδιάστριες παραγκωνίστηκαν από τους άνδρες συναδέλφους τους σε βοηθητικούς και τεχνικούς ρόλους.
Κάποιες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις – η Miuccia Prada, η Rei Kawakubo και η Phoebe Philo, για παράδειγμα – επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
https://www.instagram.com/p/BincvXjBHeW/?tagged=miucciaprada
https://www.instagram.com/p/BjDynXNgZ9a/?tagged=phoebephilo
Από τον οίκο Chanel και τον Karl Lagerfeld έως τον Louis Vuitton και τον Nicolas Ghesquière και από τον Balenciaga και τον Demna Gvasalia ως τον Saint Laurent και τον Anthony Vaccarello, όλοι οι σχεδιαστές-σταρ των μεγάλων οίκων prêt à porter και υψηλής ραπτικής ήταν ως τώρα άνδρες.
Η μόδα έδειξε έντονο ενδιαφέρον για τη γυναικεία προσέγγιση στον σχεδιασμό μόλις τα τελευταία τρία χρόνια. Η Maria Grazia Chiuri, η ιταλίδα σχεδιάστρια, που ξεκίνησε, καθόλου τυχαία, από τον γυναικοκρατούμενο οίκο Fendi και μαζί με τον Pierpaolo Piccioli αναγέννησε τον Valentino, βοήθησε σημαντικά σε αυτό.
Ήταν το φθινόπωρο του 2016 όταν η Chiuri έκανε το θριαμβευτικό ντεμπούτο της στον Dior ως η πρώτη γυναίκα creative director στην 71χρονη ιστορία του οίκου. Η Chiuri παρουσίασε μια συλλογή που έμεινε στην ιστορία για τα λευκά t–shirts με το σύνθημα «Όλοι πρέπει να είμαστε φεμινιστές».
Στην επόμενη συλλογή της η σχεδιάστρια ξαναέφερε στο προσκήνιο το ερώτημα της φεμινίστριας ιστορικού τέχνης Linda Nochlin από το 1971: «Γιατί δεν υπήρξαν σπουδαίες γυναίκες καλλιτέχνες;» κι έκανε επιτέλους τη μόδα να αναρωτηθεί.
Δύο χρόνια μετά, ο οίκος Givenchy επέλεξε, για πρώτη φορά στην 66χρονη ιστορία του, μία γυναίκα για τη θέση του δημιουργικού του διευθυντή. Η βρετανίδα Clare Waight Keller, με ένα πλούσιο βιογραφικό και συνεργασίες με τον Gucci, την Pringle και τον οίκο Chloé τελευταία, είχε για πρώτη φορά, μετά από σχεδόν 20 χρόνια καριέρας, την ευκαιρία να παρουσιάσει μία συλλογή υψηλής ραπτικής.
Η συνέχεια είναι γνωστή: η Clare Waight Keller έγινε διάσημη σε όλο τον κόσμο ως η σχεδιάστρια που επέλεξε το νέο μέλος της βρετανικής βασιλικής οικογένειας, η δηλωμένη φεμινίστρια Meghan Markle, για να σχεδιάσει το νυφικό της δεκαετίας.
https://www.instagram.com/p/Bi9Xn8WBvib/?taken-by=givenchyofficial
https://www.instagram.com/p/Bi9f4MaB-Hx/?taken-by=givenchyofficial
https://www.instagram.com/p/BjHv0wdB8S_/?taken-by=givenchyofficial
https://www.instagram.com/p/BixeljBhsAM/?taken-by=givenchyofficial
https://www.instagram.com/p/Bif_D8xngwm/?taken-by=givenchyofficial
Σήμερα, στην εποχή που τα κινήματα #MeToo και Time’s Up άνοιξαν τον διάλογο σχετικά με την απελευθέρωση και την ισχυροποίηση της γυναίκας στον εργασιακό χώρο, η μόδα μπορεί να γίνει καταλυτικό όργανο έκφρασης αυτού του αγώνα. Περισσότερο από ποτέ, έχουμε ανάγκη τη θηλυκή αισθητική, σαν έκφραση αλληλεγγύης που θα προσφέρει στις γυναίκες όλα όσα δικαιούνται να κερδίσουν: δύναμη, ασφάλεια, άνεση και υπερηφάνεια.