“Σαν πιθανότητα ωραία και ολόλαμπρη”

Παρακαλώ περάστε. Σας περίμενα.

Με λένε Φιλομήλα.

Αγαπώ το μέλος, τη μελωδία, την αρμονία.

Καλώς ήρθατε στο δωμάτιο μου.

Μια γυναίκα σ’ ένα δωμάτιο. Μία γυναίκα χτίζει ένα δωμάτιο. Το δωμάτιο είναι η γυναίκα. Η ηρωίδα γίνεται όχημα των προσδοκιών της, σωρεύει πέτρες-επιθυμίες και χτίζεται από αυτές. Όλα συμβαίνουν σε μια μέρα ή σε μία ζωή.

Η ποιητική συλλογή της Γεωργίας Βεληβασάκη με τίτλο “Κονσέρτο για μία ημέρα που πέρασε” είναι ένα ταξίδι ανάμεσα σε μουσικές και σε ποιήματα άλλων δημιουργών, το ταξίδι ενός κοριτσιού που είναι γυναίκα ή φάντασμα, είναι δωμάτιο ή χρόνος, είναι χαρταετός ή θάλασσα.

Κάποτε ήμουν μικρό κορίτσι.
Όλα μου τα όνειρα ήταν χάρτινα.
Έλεγα, όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω θάλασσα.
Μετά μεγάλωσα. Και τα θαλάσσωσα.
[…] Και τι να πω στο κορίτσι
που δεν το χωράει ο κόσμος που του δείχνω;
Σε ποια καμπύλωση του χρόνου να τρέξει να κρυφτεί;
Με τι ανάσα; Κι αν η συνάρτηση του ονείρου του
δεν επαληθευθεί; Θέλω αέρα!

Το κείμενο, όπως λέει κι η ίδια η δημιουργός στο “αντί προλόγου”, είναι δομημένο με την τεχνική του pastiche (απομίμηση ή παραμίμηση), όπου στο αρχικό της υλικό -ποιήματα συνταγμένα σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα- έχουν συμπεριληφθεί και ενσωματωθεί θραύσματα λόγου και ποίησης από έργα άλλων λογοτεχνών.

Έτσι, ανάμεσα στις λέξεις της ποιήτριας, μαζί με την ηρωίδα Φιλομήλα, συγκατοικούν ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Καρβελάς, ο Καντ, ο Χειμωνάς, η Λένα Πλάτωνος, ο Πεσσόα, η Ελίζαμπεθ Μπίσοπ, ο Παναγιωτίδης, ο Μπόρχες. Αρμονικά εντάσσονται στην ιστορία αυτού του κοριτσιού που μετρά τις μέρες της ζωής της με ισάριθμες πέτρες, χτίζει και γκρεμίζει, όλα δένονται έτσι γλυκά, όπως κι η γεύση του γλυκού τριαντάφυλλου που κερνά η ηρωίδα, όλα γίνονται αριθμοί και χάνονται πάλι.

Έχω δεκαέξι χιλιάδες εκατόν ενενήντα έξι πέτρες

κι έναν γκρεμό

κι ένα τετράδιο για τις νύχτες.

Ένα τετράδιο για τις ημέρες γεμάτες νύχτες.

Η συλλογή ακολουθεί τη ροή μιας μέρας. Ο τίτλος του κάθε μέρους επιλέγεται ως μια μουσική σύνθεση. Πρελούδιο / Πρωί – σονάτα δωματίου / Μεσημέρι – αντάτζιο περπάτημα στο κύμα /  Απόγευμα – μινουέτο για πικρό τριαντάφυλλο / Νύχτα – σονάτα ροντό για τη Φιλομήλα / Επίμετρο για μια ημέρα που δεν πέρασε.

Σαν να πρόκειται για μια ενιαία ιστορία, και μια κατακερματισμένη ταυτόχρονα, ο χώρος και ο χρόνος, άτοπα και άχρονα μαζί.

Προορισμός. Ο χρόνος

μίας ημέρας ή μίας νύχτας.

Εγώ ο χρόνος ή εσύ που διαβάζεις.

Παντού διάχυτοι ήχοι, οι ήχοι της θάλασας, της τηλεόρασης με τις μύριες όσες εκπομπές, ο ήχος των οικοδομημάτων όταν πέφτουν, ο ήχος των λέξεων και των ονείρων. Κι οι μελωδίες. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, άλλωστε, μιας κι η Γεωργία Βεληβασάκη είναι χρόνια τώρα εξαιρετική ερμηνεύτρια, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και με τη δημιουργική συντροφιά συγκροτημάτων και δημιουργών.

Πρόκειται για ένα πολυτάλαντο πλάσμα με την εσωτερικότητα και την αθωότητα ενός μικρού κοριτσιού. Διάχυτη η θυληκότητα πίσω από τις λέξεις της αλλά και η δροσιά μιας νιότης. Μια φρέσκια ωριμότητα ή μια ώριμη φρεσκάδα, είναι το άρωμα των κειμένων.

Το χάρηκα το δημιούργημα της Γεωργίας. Ένα βράδυ του Μάη, ιδανική συντροφιά, πέταξα παρέα με το κορίτσι που είχε στα χείλια τη γεύση του γλυκού τριαντάφυλλου, άφησε μια μια τις πέτρες να πέσουν από τις τσέπες της και επέτρεψε στον χαρταετό να τη σηκώσει ψηλά. Κι έγινε θάλασσα.

Σβήστε τα φώτα!

Πρόσωπα φωτισμένα

άστρα λαμπερά κι απαστράπτοντα. Κι εδώ;

Κονσέρτο για μια ημέρα που δεν πέρασε.

Αύριο πάλι.

 

Κονσέρτο για μια ημέρα που πέρασε, Γεωργία Βεληβασάκη

Εκδόσεις Γραφομηχανή, 2018

υ.γ1. Μην παραλείψω να σας πω ότι το έργο δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή, ως μουσικοθεατρική performace τον Ιανουάριο του 2017 στον χώρο Τέχνης “Ειλισσός” στην Αθήνα, ενώ παρουσιάστηκε πιο ολοκληρωμένα τον Απρίλιο του 2017 στο θέατρο Αμαλία στη Θεσσαλονίκη σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αθυρίδη και τον Μάρτιο του 2018 στο θέατρο T στη Θεσσαλονίκη.

υ.γ2. Πρόκειται για μια πολύ προσεγμένη έκδοση των Εκδόσεων Γραφομηχανή με τη φροντίδα και επιμέλεια του ποιητή και πεζογράφου, διδάσκοντα “Δημιουργική Γραφή” στο Πανεπιστήμιο Δυιτκής Μακεδονίας και στο ΕΑΠ, Γιώργου Παναγιωτίδη.

υ.γ3 Κάθε τόσο μου δείχνει τις λέξεις του / ανασαίνει στο πρόσωπό μου / δεν συγχωρεί ούτε ξεχνά / με χαϊδεύει / λέω να τον ερωτευώ / φοβάμαι μη με σκοτώσει πρώτος. Αγαπημένο απόσπασμα, πολύ.