Παρίσι: Γιατί αγαπάμε τόσο τον Πύργο του Άιφελ; -

Καλωσόρισες στο όμορφο Παρίσι! Θέλησα το πρώτο μου άρθρο για το 2020 να έχει πρωταγωνιστή του, τον πιο πολυσυζητημένο πύργο του κόσμου, τον Πύργο του Άιφελ.

Έχω παρατηρήσει ότι για να νιώσει κανείς πράγματι πως βρίσκεται στην Πόλη του Φωτός, θα πρέπει κάπου στη θέα του να έχει τον Άιφελ. Αν έχεις βρεθεί στο Παρίσι έστω και για μια μέρα ξέρεις πως αυτό που σου γράφω είναι μια μεγάλη αλήθεια.

Μερικοί μάλιστα πριν καν πατήσουν το πόδι τους στα Παριζιάνικα εδάφη βάζουν και στοίχημα για το ποιος θα πρωτοκοιτάξει από κοντά την αέρινη αυτή φιγούρα.

Βρέθηκα μπροστά στο θρίαμβο του νικητή ενός τέτοιου στοιχήματος και καθώς τον έβλεπα να λικνίζεται στο χορό της νίκης αναρωτήθηκα: «τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να ανυπομονούμε να δούμε τον Πύργο του Άιφελ από κοντά, ενώ ξέρουμε ήδη πως βρισκόμαστε στο Παρίσι και κάπου εκεί τριγύρω θα τον πετύχουμε;»

Αν μη τι άλλο από ομορφιές αυτή η πόλη, άλλο τίποτα. Αυτό το μάτσο σίδερα γιατί μας έλκει τόσο;

Η χρήση του όρου «έλκει» δεν είναι καθόλου τυχαία. Μέσα στα 130 χρόνια ζωής του αποτέλεσε πόλο έλξης αγάπης (μια κοπέλα παντρεύτηκε πριν μερικά χρόνια τον ίδιο τον Πύργο του Άιφελ) αλλά και μίσους. Οι καταστροφικές προθέσεις πολλών σύγχρονών του παραλίγο να καταφέρουν την κατεδάφισή του.

Σήμερα θα έλεγε κανείς πως το συναίσθημα που επικρατεί κατά κοινή ομολογία μέσα μας είναι το «δέος».

Είτε βρίσκεται κανείς επάνω στον Πύργο του Άιφελ,

είτε τον θαυμάζει από το Τροκαντερό,

είτε τον χαιρετά λίγο πριν μπει στο Μουσείο Ορανζερί,

είτε ξεκλέβει μια ματιά του από την ταράτσα της Γκαλερί Λαφαγιέτ,

είτε περνά από μπροστά του με τα τουριστικά λεωφορεία,

είτε απολαμβάνει το σούρουπο κοιτάζοντάς τον από τη γέφυρα Bir Hakim,

είτε έχει κλείσει ένα βραδινό ραντεβού μαζί του,

νιώθει σαν να ψηλώνει εσωτερικά στη θέα του Πύργου του Άιφελ.

Όχι για το ύψος του Πύργου βέβαια. Πάνε τα χρόνια που θεωρούνταν το πιο ψηλό κτήριο παγκοσμίως (από το 1889 ως το 1930). Αλλά θα έλεγα, τολμώντας να μιλήσω εκ μέρους μερικών, πως είναι περισσότερο ένα δέος προς εαυτόν.

Διότι, όντας εγώ μπροστά στον Πύργο του Άιφελ μπορώ να πω στον εαυτό μου πως ναι, είμαι κάποια ή κάποιος που ξεκίνησε από μια γενέτειρα κι έφτασε ως το Παρίσι. Είμαι κάποια ή κάποιος που υλοποιεί όνειρα. Γιατί αν το Παρίσι δεν είναι το όνειρο σου, τον Άιφελ δε θα τον δεις. Όση σημασία κι αν έχει το ταξίδι, άλλη τόση έχει το να σταθείς για μια στιγμή, να κοιτάξεις από πού ξεκίνησες και που έφτασες. Κι όπως και να το κάνουμε, ο Πύργος του Άιφελ είναι πάντοτε μια καλή επιλογή.