Frutas de la vida! Μαγικό ταξίδι στη Χιλή

Θέλω να σκεφτείς έναν πολύ πολύ πολύ μακρινό προορισμό. Μία χώρα με τροπικά δάση, έρημο και βουνά σκεπασμένα από χιόνι. Σε αυτό το μαγικό τοπίο πρόσθεσε υπέροχους ανθρώπους, χρωματιστές πόλεις και το καλύτερο κρασί που έχεις γευτεί ποτέ. Ωραία, τώρα δώσε της όνομα.

Αν δυσκολευτείς πολύ θα το κάνω εγώ για σένα. Χιλή. Ένα από τα πιο μαγικά ταξίδια της ζωής μου, μια χώρα που με συνεπήρε, μου θύμισε πόσο ανέλπιστα ρομαντική είμαι και στο τέλος μου άφησε την πιο γλυκιά γεύση κρασιού.

Είχαμε μόλις σαράντα οκτώ ώρες και οι επιλογές μας ήταν τόσες πολλές. Σε αυτό το μέρος του πλανήτη, η φύση συνυπάρχει σε απόλυτη αρμονία με τον άνθρωπο. Μόλις αφήσαμε πίσω μας το Σαντιάγκο η οδηγός μας άνοιξε το παράθυρο. Γήινες μυρωδιές μας πλημμύρισαν από παντού, σμαραγδένιες κοιλάδες στολισμένες με λεβάντα, πεταλούδες και μέλισσες.

“Εμείς εδώ πάμε ανάποδα”, μου είπε, “είναι καλοκαίρι”.

Πρώτος προορισμός τα τοπικά βιολογικά οινοποιεία.

Οι αισθήσεις μου πανηγύριζαν κυριολεκτικά σε αυτό το μέρος. Ξεκίνησα με ένα ελαφρύ λευκό κρασί και κάθησα στον κήπο, με αυτό το χαμόγελο της απόλυτης αγαλλίασης.

Κότες, χήνες, παγώνια,

μέχρι και τα πασίγνωστα Αλπάκα πέρασαν από μπροστά μου!

Ένας υπάλληλος με κοίταξε προβληματισμένος.

“Από πού είσαι;” με ρώτησε.

“Από την Ελλάδα”, απάντησα.

“Α, Ελληνίδα! Πόσο όμορφη είναι η χώρα σου! Στην Ελλάδα ξέρετε να γεύεστε τα φρούτα της ζωής”.

“Τα ποια;”

Τα φρούτα της ζωής είναι όλες αυτές οι μικρές απολαύσεις, όπως το κρασί που πίνεις τώρα“.

Έμεινα να σκέφτομαι την φράση αυτή για ώρα, μέχρι που με τράβηξαν από το χέρι οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες μου.

Ώρα για το επόμενο οινοποιείο, και κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι θα είναι ακόμη καλύτερο. Και επειδή, όπως λένε στη Χιλή, η ζωή είναι πολύ μικρή για να πίνεις κακό κρασί, ο επόμενος σταθμός μας ήταν ένα από τα πιο γνωστά οινοποιεία της χώρας.

Όπως με ενημέρωσαν, οι ντόπιοι ταξιδεύουν χιλιόμετρα για να έρθουν σε αυτό ακριβώς το μέρος και να προμηθευτούν κρασί για εξαιρετικές περιπτώσεις.

Ατελείωτος κισσός κάλυπτε από άκρη σε άκρη τη λευκή βίλα, ενώ στην είσοδο του κτήματος ένα επιβλητικό συντριβάνι έβαζε τις τελευταίες πινελιές.

Εδώ, μου λένε, πρέπει να δοκιμάσεις το εξαιρετικό sparkling wine ! Ε, εάν είναι έτσι….

Είχε πάει σχεδόν μία το μεσημέρι και το ταξίδι μας συνεχίστηκε με τις αισθησιακές Vina del Mar και Valparaiso.

“Εδώ θα σταματήσουμε να δείτε τις φώκιες και τους θαλάσσιους ελέφαντες που λιάζονται στην παραλία”. Όχι σε ζωολογικό κήπο, στην παραλία! Λίγα μέτρα πιο κάτω μια παρέα φοιτητών έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε ανέμελα, σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.

 

Valparaiso. Η πόλη των χρωμάτων, εκεί που το graffiti αντιμετωπίζεται όχι απλά σαν μία μορφή τέχνης αλλά σαν μέσο αντίστασης και πολιτικοποίησης.

Ο Χιλιανός φίλος μου o Oscar μού εξήγησε πως στα χρόνια δικτατορίας του Pinochet, η νεολαία θέλοντας να περάσει μηνύματα ζωγράφιζε στους τοίχους πολύχρωμα σχέδια με συνθήματα κατά του δικτάτορα.

Στην περίπτωση βέβαια που πιανόσουν επί το έργω, η θανατική ποινή ήταν μονόδρομος.

“Τις περισσότερες φορές”, συνέχισε ο Oscar “είχαν ελάχιστα λεπτά στη διάθεσή τους πριν τους πιάσει η αστυνομία. Ο πατέρας μου, ξέρεις, ήταν ενεργό μέλος της Brigada Ramona Parra “.

Η πρώτη μας μέρα είχε τελειώσει και ο δρόμος της επιστροφής ήταν μακρύς. “Φροντίστε να κοιμηθείτε καλά, γιατί αύριο πρωί θα πάρουμε τα βουνά”.

Πράγματι. Σηκωθήκαμε με την ανατολή του ηλίου. “Σήμερα θα φάμε στην εξοχή”, είπε η οδηγός μας και μας έκλεισε το μάτι. Ο δρόμος για το Cajon del Maipo έμοιαζε να μην έχει τέλος.

 

Περάσαμε κοιλάδες, βουνά, ποτάμια, άγρια άλογα και στο τέλος απλώθηκε μπροστά μας η υπέροχη θέα που μας αποζημίωσε πλήρως για την πολύωρη αναμονή.

Βρεθήκαμε στα 3.000 μέτρα υψόμετρο. Το μέρος είχε ελάχιστους τουρίστες που απολάμβαναν τα ιαματικά λουτρά του βουνού και μια θέα που σου έκοβε την ανάσα.

Αφού κάναμε το απαραίτητο μπάνιο μας στους 40 βαθμούς Κελσίου, μας περίμενε στις παρυφές ένα λουκούλλειο γεύμα συνοδευμένο με τι άλλο από το τοπικό κόκκινο Carmenere. Τα “φρούτα της ζωής” ήρθαν για άλλη μια φορά στο μυαλό μου και κοίταξα την κορυφή του βουνού.

“Hasta la proxima Chile”.

Share and Enjoy !

Filed under Travel

Με λένε Νίκη. Δεν θα σου πω πόσο είμαι γιατί δεν το θεωρώ ευγενικό. Μπορώ όμως να σου πω ότι γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και τα τελευταία χρόνια ζω και εργάζομαι στο Ντουμπάι των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Αγαπώ πολύ τα ταξίδια και το aviation. Και κάπως έτσι κατάλαβες τι δουλειά κάνω. Στον ελεύθερο μου χρόνο ταξιδεύω, διαβάζω και γενικά προκαλώ τον εαυτό μου. ‘’Courage is the price that life exacts for granting peace’’ Αν δεν με βρεις στις κλειστές αγορές του Ντουμπάι δίπλα σε σακιά από μπαχάρια, κάνω κάπου σκοποβολή ή πηδάω από γέφυρες στο Auckland της Νέας Ζηλανδίας (δεμένη, που πήγε το μυαλό σου;). Είμαι υπέρμαχος της γυναικείας χειραφέτησης, λογικό αν αναλογιστεί κανείς πως μεταξύ άλλων οι γυναίκες που έχουν σημαδέψει την προσωπικότητά μου είναι η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, η Μαλβίνα Κάραλη και η Μελίνα Μερκούρη. Stay tuned….