Η Στεφανία παίζει με το φως των βιτρώ της Sainte Chapelle -

Σήμερα θα μιλήσουμε για το φως. Στο κέντρο του Παρισιού, πολύ κοντά στην Παναγία των Παρισίων υπάρχει ένα μέρος που ονομάζεται Sainte Chapelle.

Όποτε και να περάσεις έξω από το χώρο αυτό θα δεις μια αρκετά μεγάλη ουρά τουριστών. Αν είσαι από τους νέους κατοίκους της πόλης είναι ένα από αυτά τα μέρη που λες ‘’ναι, πρέπει να έρθω κάποια στιγμή εδώ. Κάτι θα ξέρουν όλοι αυτοί’’. Δεν είναι στα απόλυτα must see, όχι λόγω της αξίας του αλλά κυρίως λόγω του ότι βρίσκεται σε μια πόλη με μεγάλα ‘ονόματα’ τριγύρω.

Όταν η Παναγία των Παρισίων κάηκε είχα μείνει μ’ένα μεγάλο παράπονο. Το ότι δεν ανέβηκα ποτέ στους πύργους της. Είχα επισκεφθεί το εσωτερικό της, μα δεν είχα ανέβει πάνω. ‘’Κάποια στιγμή πρέπει να ανέβω…’’ μου έλεγα κάθε φορά που βρισκόμουν στην υπέροχη θέα της. Μέχρι που ήρθε η μέρα που αυτή η επιθυμία δε μπορούσε πια να πραγματοποιηθεί.

Έχουμε μια εντύπωση για την τέχνη πως είναι αιώνια. Υπήρχε πριν από εμάς εδώ και θα υπάρχει κι αφού φύγουμε. Έλα όμως που αυτό δε μπορεί να είναι δικαιολογία για την αναβλητικότητά μας. Αυτό μου έμαθε η Παναγία των Παρισίων και πήρα την απόφαση να επισκεφθώ τη Sainte Chapelle, η οποία στα ελληνικά σημαίνει άγιο παρεκκλήσι.

15 τεράστια βιτρώ ύψους 15 μέτρων απεικονίζουν 1113 σκηνές από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη.

Το δέος είναι τεράστιο στη θέα της ανθρώπινης δημιουργίας με οδηγό τη θεία έμπνευση. Μένει κανείς άλαλος απολαμβάνοντας την ομορφιά που τον περικλείει και τα παιχνίδια του φωτός με τα αμέτρητα χρώματα.

Εκστασιάζεται βλέποντας τις ακτίνες του φωτός να αλλάζουν χρώμα περνώντας μέσα από τα βιτρώ και φτάνοντας στο πάτωμα.

Αυτό το παρεκκλήσι σε καλεί προς λίγες στιγμές εσωτερίκευσης.

Κάτι που παρατήρησα, είναι πως ενώ η δεξιά μεριά της Sainte Chapelle λάμπει στο φως σε φωτεινές μέρες, η αριστερή είναι πάντοτε πιο σκοτεινή, διότι υπάρχει συνέχεια του κτηρίου προς εκείνη τη μεριά. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Δες τι εννοώ στις παρακάτω φωτογραφίες της δεξιάς και της αριστερής πλευράς.

Προσπαθώντας να φωτογραφίσω το φως και τη σκιά, σκεφτόμουν πόσες φορές ίσως στη ζωή μας προσπαθούμε κι εμείς να δημιουργήσουμε βιτρώ εκεί που δεν υπάρχει φως.

Πόσες φορές μπορεί να αφιερώνουμε χρόνο, κόπο, ενέργεια εκεί που δε θα μπορέσει να υπάρξει λάμψη. Και συνεχίζουμε… Παραβλέποντας την αλήθεια που μας μουρμουρίζει. Φτιάχνοντας φασαρία για να μην ακουστεί. Είναι δική μας η απόφαση για το που θα αφιερωθούμε κι είναι απόλυτα εντάξει να συνειδητοποιήσουμε πως κάτι δεν μπορεί να γίνει με τον τρόπο που το φανταζόμασταν.